pole stałe
Encyklopedia PWN
archeol. krąg kultur rozwijający się w środkowej i młodszej epoce brązu, na niektórych terenach także we wczesnej epoce żelaza (XV–IV w. p.n.e.), zajmujących rozległe obszary w środkowej i zachodniej Europie — między Bałtykiem na północy i Płw. Bałkańskim na południu, Karpatami na wschodzie i Katalonią na zachodzie;
dział fizyki, którego przedmiotem jest budowa atomowa i właściwości fiz. ciał stałych (krystalicznych i bezpostaciowych), a także zjawiska i procesy zachodzące w ich wnętrzu i na powierzchni pod wpływem różnych czynników zewnętrznych.
fiz. relatywistyczne, tj. zgodne z wymaganiami szczególnej teorii względności, uogólnienie mechaniki kwantowej na układy o nieskończonej liczbie stopni swobody, opisujące fundamentalne oddziaływania cząstek elementarnych.
teoria tłumacząca właściwości elektronowe ciał stałych w oparciu o mechanikę kwantową.
w mechanice ciała stałego teoret. opis własności materiału podany w postaci równań wiążących bieżące pole sił wewn. (naprężenie) z polami deformacji (odkształcenie) i ich prędkości oraz ewentualnie z polami temperatur;
biol. zdolność do oceny kierunków położenia biegunów geomagnetycznych Ziemi, stwierdzona u ślimaków, owadów, ryb i ptaków;
